Επέστρεψε στο σπίτι ξημερώματα.
Φορούσε το μαντήλι της φυγής
εκείνο που την στένευε
στο σέρτικο σκοτάδι.
«Τι χάλια απερίγραπτα», με μάλωσε
«Τα πιάτα πλέουν στα ρηχά του νεροχύτη
το πάτωμα βουλιάζει απ’ τη σκόνη».
Δεν πρόλαβα να απολογηθώ.
Μιλούσε ακατάπαυστα, θαρρείς
δεν είχε χρόνια κουβεντιάσει με κανέναν.
«Πάλι τελειώνει ο καφές.
Λέω να φτιάξω γεμιστά το μεσημέρι.
Αργότερα θα πέθαινα για μια καλή ταινία».
Στεκόμουν στον διάδρομο σαν άγαλμα.
Ώρα που διάλεξε να βγει απ’ τη σκιά της.
Με πρόσμενε ταξίδι ανεξόφλητο
ίσα που πρόφταινα να κλείσω τη βαλίτσα.
Πώς να της πω, πάει καιρός
που χύθηκε σε σύννεφο βαθύ
κι εγώ ξορκίζω τον καιρό
αλλάζοντας τσιπάκι στην πληγή μου;
Ένα γεράκι βούτηξε στο βλέμμα μου.
Ο φόβος πυροβόλησε κατάστηθα τη λήθη.
Οι εφιάλτες δεν κουράζονται ποτέ.
Άδειασα την βαλίτσα στο ντιβάνι.