Πιπιλίζω το θάνατο
κάθε μέρα σε δόσεις
υποθέτοντας άκριτα
πως θα γίνουμε φίλοι
κι όταν έρθει το πλήρωμα
να σαλπάρω στη νύχτα
θα φυλάξει για χάρη μου
μια σταλιά παραδείσου.

Αδιάντροπη έπαρση
με αλόγιστο κόστος
να πεθαίνω ανάξια
κάθε βράδυ εντός μου
αδιάψευστος μάρτυρας
δι’ ιδίων εξόδων
του “μωραίνει ον βούλεται
Κύριος απολέσαι”.