Για την ευθανασία του έρωτα
Κανείς δεν μίλησε απ’ τους ενόρκους
Μονάχα λίπος έσταζε δυσοίωνο
Απ’ το στήθος το δεξί της Δυσδαιμόνας
Άφαντο το αίμα της μες στο μαντίλι
Κανείς δεν μίλησε
Κι αφού τελείωσαν τα παραστατικά
Κι αφού η σιωπή της κρεμάστηκε απείραχτη
Εφτάψυχη λύπη την πήρε
Κι ομοιώθηκε τ’ ουρανού που φως άλλο δεν καρπίζει
Επάνω σε κρεβάτι από πάχνη ξινή
Μ’ έναν Σεπτέμβριο στον κρόταφο πυροβολήθηκε