Οι μοίρες παίζανε γυαλάκια
κι ο άνθρωπος που έλαμπε απ’ όλους πιο πολύ
έραβε πάνω στο λευκό του την παγωνιά των φυλακών.
Και μέχρι ο ουρανός να φτύσει όλα τα πουλιά
σταυρωτά τη ρίζα του κάρφωνε
ψηλά, ρε, στα σύννεφα κι ακόμα παραπέρα.
Τρεις μοίρες πιο ευάλωτος
μα αλλιώτικα κομμένος.