Η γυναίκα κοιτούσε
παράξενα προς τα εκεί·
έναν καταρράχτη που σπάει
το καύκαλο της γης –
η αυτοκτονία των νερών
ωραία τη συνεπαίρνει.
Δεν μιλά, δεν γελά, ούτε και κλαίει.
Έχει την τρομερή όψη αγάλματος
που έμεινε πολύ καιρό χωρίς φως.
Ο θόρυβος των νερών
της φέρνει παραζάλη
που δεν προειδοποιεί
μόνον υπόσχεται
υπόσχεται
πως ακόμη και στ’ απολιθώματα
κάποτε κορυφώνεται τ
ο εφεύρημα της λυτρωτικής ταραχής.
Τα γυάλινα χέρια της σιωπής
θα σπάσουν σύντομα
απ’ το λαχάνιασμα του αέρα
καθώς τη σπρώχνει.
Κάτω από ελάφια ατμών
λέξεις αόρατες
από ένα στόμα που άνοιξε άηχα·
έτσι τουλάχιστον φάνηκε στα
ξαφνιασμένα πουλιά.

Σώμα επίλογος.
Με το ανάθεμα της συντριβής.