Στην άκρη κάθε φράσης υπάρχει
Ένα αμυδρό σπυρί φως γεννημένο
Από του ποιητή την περιουσία.
Δηλαδή, το φευγαλέο εκείνο αίσθημα πως
Κατορθώνει την άφατη τελειότητα, ή πως
Καβαλάει έναν ιππόκαμπο και άρχει
Στο μαύρο ολόγραμμα του σύμπαντος
Έκπαγλος, μόνος, επηρμένος.
Ανάμεσα στις λέξεις τον σημαδεύει η κάννη της σιωπής
─το ξέρει, γι αυτό δείχνει την καρδιά του.
Κάποτε στρίβει σε γωνίες σκοτεινές
Σκύβει φιλάει το χώμα, ιδρωκοπάει σαν φυγάς
Φτύνει καρφιά ιδέες έμμονες
Και τελικά η επείγουσα ανάγκη ν’ ανασάνει
Πρωτόπλαστο τον κάνει σ’ έναν παράδεισο αόρατο
Όπου μάρτυς ουδείς, άρχων ουδείς
Κι όλοι οι καρποί στα πόδια του
Να φάει, να κλέψει, να πλουτίσει;
Δεν δίνονται εξηγήσεις.
Παρά μόνο κάποιες φορές κοσμήματα από φως σπαρτό
Τον αθωώνουν.