Κρίνα νερά
γεφύρι από βυζαντινό τεχνίτη και ’μεις έκθετοι σε χρόνο κρεμασμένο σφιχτά σε χρωστήρα φθινοπώρου που χλιάραινε τα μάγουλα με σκουριά διάφανη σαν ψέμα

μου είπες: φέρε κρασί να πιούμε μια και δεν πεθάναμε ακόμα
τα χέρια σου μύριζαν μπογιά και υγρασία κι εγώ σε αγαπούσα πορφυρά κι αθόρυβα
Ο ζωγράφος κάθε νύχτα μ’ έσβηνε γιατί με έβρισκε πάντα μεθυσμένη
Ήταν εξαντλητικό όσο κράτησε
Κάποτε μας βαρέθηκε ξέπλυνε τα πινέλα του και πήγε να παίξει πρέφα
Έκτοτε τα τσούζουμε δήθεν σοβαροί κρατώντας τα προσχήματα της στατικής προβολής
και στις φλέβες μου κυλάει το χρώμα σου
Χρόνια σ’ αγαπώ σ’ αυτή τη στάση
Ο χρόνος γύρω μου απλώνει σκόνη.