Ταπ, ταπ , ο ουρανός αναβράζει το κρασί του
ταπ, η σερπαντίνα του χειμώνα κάνει τα δέντρα να λένε ψέμματα
ταπ, ταπ, λαχούρια φεγγαριού στις φλέβες του κενού
ταπ, της αντηλιάς το κέρινο κουκούτσι.
Και τι προσφέρεις εσύ ποιητή εξόν από λεκτικές εξαπατήσεις;
Ταπ, ταπ, σπέρνεις γνώσεις από πληγωμένες ρίζες
βυζαίνεις χρόνο ανεστραμμένο από καθρέφτη και θαμπώνεσαι
ταπ, ταπ , τα μερίδια των υγρών κλειδιών στη γη.
Θαρρείς ότι σκάβεις ‒ταπ‒ τα σωθικά του κόσμου με την ευπρέπεια της βροχής.
Υπόσχεσαι τον κεκαυμένο μα ‒ταπ‒ είσαι αλεξίπυρος
‒αν δεν ήσουν, θα καιγόσουν με τόσο οινόπνευμα στα δάχτυλα‒
ταπ, ταπ, τρυπάς των ανθρώπων τα πνευμόνια –ταπ‒ ορέγεσαι τουλάχιστον να σ’ ανεχθούν
ταπ, πειράζεις την πανσέληνο και τη χωράς στο στόμα
ταπ, ταπ, χνουδιάζεις τις ακτές ψειρίζοντας τη θάλασσα
και στης χαρτοπετσέτας το πετσί σκουπίζεις τη βιαστική προσποίηση των φθόγγων.
Αλλά, τι προσφέρεις;
Τίποτα δεν προσφέρεις στον κόσμο που ματώνει.
Ενδεχομένως να είσαι παλαβός.
Συγχωρείσαι ‒αν εντέλει συγχωρείσαι‒ γιατί συμβαίνει καμιά φορά ωραία να κλαδεύεις τη σιωπή.

Σκότωσα, ξέρεις, κάποτε έναν ποιητή, τον σκότωσα, γιατί όταν δεν κλάδευε, τον βαριόμουν.