Οι δρόμοι με θυμώσανε
Οι γοργές αναπνοές
οι πηλοί στα νύχια
στα χαλίκια, στα κατράμια
τα γούνινα καθαρματάκια
που ρουφούσαν το φεγγάρι
τα τσιγκέλια των δέντρων στην πλάτη
το μαύρο μέταλλο
που έβραζε από χάος κι από χάος
το ξεραμένο μου λαρύγγι
και στα πλευρά της Ανδρομέδας
μπηγμένη
του μυαλού η αποκριά.

Τελικά ο επίλογος υπήρξε τροχοφόρος.