ουρανούς που δεν τελειώνουν
από τον Κάιν των λέξεων
από τους κύκλους του νερού
που εξαντλούνται στο εγώ
από τις μητέρες των δασών και τους πατέρες
από τα μικρά ζαχαρωτά σπιτάκια
που μέσα τους θάβομαι ζωντανή, γιατί
δεν τολμώ να σπάσω την πόρτα σοκολάτα
(η προτιμώ να τη φάω, όπως άλλωστε και το τελευταίο ποίημα που ξέχασα πως έγραψα )

Hayv Kahraman 601φύλαγέ με,
από αυτά που η θάλασσα θα μου ζητήσει
φύλαγέ με από τους ήλιους των μπράβο
που θα μου έχουν στερήσει τα λάθη μου
όσο ακριβά κι αν είναι.
Κυρίως φύλαγέ με
από τον εαυτό μου
όταν εισορμώ στο άσπρο ποίημα
με αίματα στα χέρια και μαυρίλα.
φύλαγέ με…

απόλυτα δική σου
με γαλήνια βεβαιότητα.