Μια λαμαρίνα νύχτας
έκοψε το λαιμό αυτού του μοναχικού άνδρα.
Ιώδια βροχής
θαρρώ πως χειροτέρεψαν τα πράγματα.
Από τον κομμένο του λαιμό
έτρεχε πολύ φεγγάρι
που είχε μέσα του διαπυηθεί
τόσα ψεύτικα χρόνια
σ’ αυτή τη μικρή φωλιά περιθωρίου.
Καμιά φορά έπλεκε
δαντέλες αρχαιότητας,
το καταλάβαινα από τον τρόπο
που τα μάτια του γίνονταν
δυο μωβ πεταλούδες.
Είχε ξεχάσει πια και να μιλάει ανθρώπινα.
Πότε-πότε του διάβαζα ποιήματα.
Όχι πως ένιωθε.
Έτσι.
«Ράψε με μέσα στον θάνατο σ’ ένα ποίημα
Θέλω να πεθάνω απ’ τα χείλη σου»
μου είπε την τελευταία φορά.

Μα, νόμισα πως δεν το εννοούσε.