Στο χρόνο ζούμε δήθεν ασκημένοι
Σημαδεύοντας με σάλιο και καπνό
Τα μέλλοντικά σημεία κοπής μας.
Γλώσσα κρεμάμε στο καρφί
Στον άνεμο τη σκιά μας
Με βιάση αλατίζοντας τα γόνατα
Αφού να συντηρείται πρέπει
Ο μύθος του καθαρού αέρα στις κλειδώσεις
Και των φλεβών ο ουρανός, αστραφτερός.

Έτσι μηχανικά, χωρίς επίγνωση
Επιτηρείται λοιπόν το αναπόφευκτο.

Κάποτε ανάβει αίμα ο θόρυβος
Της τελευταίας ώρας
Με μαύρα ράμματα στενεύουνε
Οι κήποι και τα ξέφωτα.
Απ' τα φαιά φυλλώματα τινάζεται
Κένταυρος ο Αρχάγγελος μ' ένα κερί
Κι απ’ τις μασχάλες μάς αρπάζει – μ’ ένα κρακ
Φιλώντας μας στα μάτια. Αυτό.
Και τίποτ' άλλο.

Mα τι να πει κι ο θάνατος
που από ζωή δεν ξέρει;