Αντί προλόγου~

Στα κεριά των σαλπισμάτων σφίγγα πορεία
επιχειρώ στο βάθος την προσπέλαση.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Ρε, τράβα τα μπετά να σ’ αγαπήσω. Με όλα τα υγρά μου φωνήεντα.

~Κυρίως θέμα σε ήχο πλάγιο~

Είναι ιστορίες που άρχισαν μεσάνυχτα σε κρεβάτια από σκόνη.

Είναι μέλη από κύματα, δάχτυλα ειδύλλια, χείλη μολότοφ, δρόμοι ψιθύρων σε σπείρα ωτική, είναι η χαμένη τιμή του αμύγδαλου, είναι το χι απ το χώμα που σταυρώνει το υνί. Είναι του Αδάμ το καπρίτσιο μήλο, είναι λαγόνων το εξάσφαιρο τέχνασμα, είναι που κοιμάται στην ήβη μονόλιθη Άνοιξη. Είναι των καρπών το αλάτι που τυραννόσαυροι άγιοι το γλείφουν και άλογα. Είναι έλη τον Αύγουστο. Είναι τέλη προκρούστεια. Ρε, μια σφαγή είναι.

Ψάλλε:
Είναι πετονιές από γλώσσες που κόψανε στήθη στο credere

Είναι τα ανάδελφα έθνη ερωταποκρίσεων

Είναι τα σκισμένα ευαγγέλια των φύλων

Είναι οι κιλλίβαντες που ονειρεύονται σώματα πεθαμένα από ζάχαρη

Είναι οι ατμοί που εκβάλλουν τα σκέλια της νύχτας στο κεφάλι σου μέσα

προτού εκπνεύσει από κάτοικο έρωτα

Στο εσώρουχο η σάρκα ραμμένη

μαγγανεία από καύλα, την λες, και χλομιάζεις.

Τι χλομιάζεις; Στην κηδεία θα απολαύσεις την ώχρα.

Τώρα, χόρευε!