Δεν ξέρω τι με λύπησεν εκείνο το πρωί

Να ’ταν ο άνεμος που με καλούσε
Τα μάτια σου τ’ αρίφνητα απ’ τον πόνο
Το πράο φθινόπωρο
Η επίσημη στιγμή που προμηνούσε
Μιαν απουσία μακρύτερη απ’ το χρόνο

Δεν ξέρω τί
Μα γύρω μου ακόμα αναριγούσε
Η έναστρη πνοή σου
Το βλέμμα σου με του ήλιου την καταγωγή

Κι εγώ δε φανταζόμουνα ποτέ πως στη μορφή σου
Θα κατοικούσαν τόσοι αποχαιρετισμοί.