Αναζητώντας τον ήλιο μέσα στα μάτια σου,
Αναζητώντας τον ίσκιο σου μέσα στα μάτια όλων των λουλουδιών,
Πλανιέμαι ακούραστος, μα δε σε βρίσκω πουθενά.

Ούτε στου δάσους το τρεχούμενο νερό,
Ούτε στα σύννεφα τα μακρινά της δύσης.

Μην ακολούθησες την κλίμακα μιας μουσικής μες στο λυκόφως,
Η μήπως έχεις αποκοιμηθεί το φωτεινότερο ύπνο σου
Μέσα σε κάποιους αιωνόβιους κάλυκες
Χαρίζοντάς τους το αίμα σου
Και δεν περιμένεις παρά να φυσήξει μιαν αυγή
Για να ροδίσει ολόκληρος ο ουρανός
Από την τρομερή ομορφιά σου,

Τα χέρια σου δυο πληγωμένα πουλιά
Και οι καθρέφτες σου παραχωμένοι.

Κι όμως υπάρχεις παντού,
Παντού μαντεύω τα ίχνη σου.

Έχεις κάτι από τον γλιστερό και πένθιμο άνεμο,
Κάτι απ’ το άρωμα της αστραπής.

Κάθε πρωί μου προσφέρεις το χαμογέλιο σου,
Για να λουστώ,
Κάθε βραδιά το άστρο σου,
Να το φιλήσω.

Είσαι η μέρα κι είσαι η νύχτα.
Είσαι η ελπίδα κι είσαι το φως.
Το πρόσωπό σου θα ’ ναι το πρόσωπο το δικό μου
Ύστερα από τις μέρες κι ύστερα απ’ τις νύχτες.

Ζωγράφισε τα μάτια μου γαλάζια,
’Άφησε τα μαλλιά μου να χυθούν στον καταρράχτη,
Κύλησε τα δάκριά μου να φυτρώσουν
Στους έρημους κήπους που κατοικείς.

Αύριο θα μπορέσουμε να ξαναγεννηθούμε μαζί,
Αύριο θα μπορέσουμε να κλάψουμε μαζί,
Πάνω απ’ τη θάλασσα που έχει επικίνδυνα υψωθεί
Και πάει να κατακλύσει το ζεστό χώμα της νοσταλγίας μας.