Δεν άκουσες λοιπόν, Δεν άκουσες
Η σιωπή της νύχτας σε καλεί.
Η θύελλα έξω περιφέρει τον πορφυρό λύχνο της.
Ω πόσα σκιρτήματα, πόσοι κρίνοι
Στις παρυφές της αστραπής!

Το τρομαγμένο πουλί
Αγκαλιάζει τη λάμψη πολύ σφιχτά,
Πλέκει ένα δίχτυ μαζί της
Να αιχμαλωτίσει το βλέμμα σου.

Δεν άκουσες λοιπόν, Δεν άκουσες;
Το σκοτάδι σε παρακολουθεί
Πιο επίμονα κι από το φως.
Τα βλέφαρά σου χρωματίζονται
Από το πένθος της βροχής
Κι ένα φιλί σκάβει βαθύτερη την πληγή σου.

’Άφησα την αυγή ν’ αναζητήσω τη σάρκα,
Τη διάφανη παιδική σάρκα.
Που γίνεται λουλούδι κι υστέρα καπνός, άστρο νεκρό.

Άφησα την άνοιξη για να μάθω το μυστικό,
Το μεγάλο μυστικό που δε μαθαίνεται,
Να το χωρέσω στο σώμα μου να βλαστήσει.
Δέθηκα με την προσμονή για να μάθω τη νύχτα.
(Μια προσμονή πέρα από κάθε προσμονή.)

Και τώρα πάλι βρίσκομαι γεμάτος άγνοια μπροστά σου,
Εκεί που πνέει ο άνεμος μιας τέλειας χαραυγής,
Εκεί όπου αναδύονται τα μικρά φώτα των ναυαγίων,
Ελπίζοντας να πιώ λίγο ουρανό μέσα στα χέρια σου,
Ή ν’ αγκαλιάσω ένα σύννεφο νεκρό μες στα μαλλιά σου.