Η μουσική αρχίζει από την άκρη των χειλιών σου
Περνάει μεσ’ απ’ τα μάτια σου
Ξεχύνεται στα μαλλιά σου
Και διαγράφοντας τους πιο απίθανους κυματισμούς
Ανοίγει ένα φεγγίτη στο στήθος μου
Για να εγκατασταθεί μες στην καρδιά μου

’Όμως σε λίγο ξαναθυμάται τον ουρανό
Και βγαίνει πάλι έξω
Ανάβει σπινθήρες πάνω στα κρύα παγωμένα τζάμια
Φωτίζει την αραχνιασμένη κάμαρα
Λάμπει μαζί με τη φλόγα μέσα στο τζάκι
Και κάνει τη στάχτη ν’ αποκοιμηθεί

Ύστερα σμίγει με τον ήχο της βροχής
Καβαλάει το άλογο του χιονιού
Και σκαρφαλώνει στις απόκρημνες ακτές της σελήνης
Η ακόμα πιο ψηλά στα περιβόλια τ’ ουρανού
Πίσω απ’ την πάχνη των γιασεμιών
Πίσω απ’ τα βλέφαρα των ίσκιων

Στήλη καπνού εκεί ψηλά στην άλλη άβυσσο
Πηγή νερού εδώ σιμά μες στη βραχοσπηλιά
Κόρη του ιλίγγου και της αστραπής
Προσφέροντας μια δέσμη ρόδα σε όλους τους δυστυχισμένους
Ηγεμονίδα μιας φωτεινής θύελλας μέσα στην έρημο των νεκρών
Αναστάσιμο σήμαντρο μέσα σε μια κατακερματισμένη αιωνιότητα