Καθώς μια μέρα εγώ κοιτούσα στην ακρογιαλιά
Τόσους σπαρμένους σκελετούς
Εκεί ψηλά στην αυτοκρατορία του ήλιου
Κάτω από την ολόασπρη φτερούγα του καλοκαιριού
Άκουσα μια φωνή απαλή να ψιθυρίζει
«Κύλησε πάνωθέ τους νύχτα καταγωγική
Το φωτεινό τούτο ποτάμι σου που ονομάζεται τρυφερότητα
Προαιώνιες λάμψεις ξεχυθείτε
Άστρα να φέξουν οι πληγές
Κρατήσου θάνατε σε υποταγή»

Κι ήσουν Εσύ Μεγαλόχαρη
λευκότητα άσπιλη και μυστική
Κεντημένη με ίσκιους και με βλέμματα πουλιών
Κι ήσουν Εσύ Γλυκοφιλούσα με το χαμόγελό σου
Οριακό χαμόγελο
Ανάβρυσμα από φύλλα
Πρώτο πέταγμα των μελισσών
‘Εωθινή δροσιά σ’ όλους χαρίζοντας ελπίδες
Του πρίσματος ακμή
Μελάνη αχνή μενεξεδένια σχεδιάζοντας
Χορούς αγγέλων και άρπες
λάμψη και σύννεφο όπου πνίγεται η ίριδα
Μετάξινη κλωστή που μας συνδέει με τον πυλώνα τ’ ουρανού

***

Χάριτος πλήρωμα δίκαιη ζυγαριά ω ελληνικό καλοκαίρι
’Ομορφιά του κόσμου χαραγμένη στις πλάκες που σκεπάζουν
Τις στέγες των νησιώτικων σπιτιών
Απιθωμένη στα ύψη ανάμεσα σε λαμπερά ξίφη ,
Η μέσα στη δροσιά των θαλασσών που ξεδιπλώνονται καταπόρφυρες
από αίγλη
Ταξίδεψέ μας με το πιο βροχερό σου όνειρο μιας καλοκαιριάτικης θύελλας
Κάνε μας ν’ αρμενίσομε με τα εγκώμια των μελτεμιών σου
Ανάστησε όλους τους άνεμους
Για να μας αποσπάσουν από το υνί του χρόνου
Και κοίμισε μας στην εκθαμβωτική πεδιάδα της αιωνιότητας
Μες στην αστραφτερή της σκόνη
Δεκαπενταύγουστο μαζί με την Κεχαριτωμένη και Αειπάρθενο
Μαζί με το σμαράγδι του απειρόκακου ύπνου Της που θροΐζει
Κάτω από τα μεγάλα τόξα των μοναστηριών
Πάνω απ’ τις πολιτείες μας
Στους ατέλειωτους κύκλους των ουρανών
Τους φορτωμένους με σήμαντρα και σάλπιγγες ασημένιες
Για να πανηγυρίσουμε ξανά τους υμέναιους μας με τη Διαφάνεια

***

Των άγιων τα πρόσωπα είναι λυπημένα:
Είναι τα βλέφαρα των ίσκιων ματωμένα:

Τη μαργαριταρένια στάλα
Ρωτώ να μάθω εγώ γιατί

Οι ανεμοδείχτες είν’ αργοί σταματημένοι;
Είν’ οι χελώνες από λύκους κυκλωμένοι;

Τη μαργαριταρένια στάλα
Ρωτώ να μάθω εγώ γιατί

Σταυρώνουν πάντα τους αθώους οι δυνατοί;
Ρεύουν στης ένδειας την αυλόπορτα οι φτωχοί;

Τη μαργαριταρένια στάλα
Ρωτώ να μάθω εγώ γιατί

Συλλέγει ο άνεμος νεκρών παιδιών τη σκόνη;
Βουλιάζουν τα όνειρα στον χρόνο την οθόνη;

Τη μαργαριταρένια στάλα
Ρωτώ να μάθω εγώ γιατί

Το ολόαγνο δάκρυ Σου Αγία Μητέρα

***

Πίσω από τον καθρέφτη ο θάνατος
Πίσω απ’ το ρόδο η οιμωγή

Πάνω απ’ το αέτωμα του νυφικού κοιτώνα
Το μαύρο σάβανο της λήθης

Μέσα στην κάτασπρη σελίδα του ορίζοντα
Το πύρινο άλογο της καταιγίδας

Κι έρχεσαι Συ Πανώρια Ευαγγελίστρια
Ηδύτητα απροσμέτρητη Παρθένος Μαρία
Φως αβασίλευτο κι έρωτας τον φωτός
Αυγή και βλέφαρο της αυγής
Κι όλα μεμιάς αναγαλλιάζουν

Τ’ άσπρα σεντόνια αχολογούν στα λιακωτά
Κλώθουν Ανάερα φιλιά στους Αργαλειούς οι ανυφάντρες
λαμποκοπούν ξανά της γης τα περιβόλια

Κι είν η αγάπη Σου
Δέντρο πλατύφυλλο καταμεσής στον κόσμο

Κι είν η αγάπη Σου
Η μόνη σωτηρία