Θα κλείσουμε σ’ ένα κλουβί
Τη λάμψη το πουλί
Την άνοιξη κι ένα γαλάζιο μάτι,
Το σύννεφο και την αυγή

Θα κλείσουμε σ ένα κλουβί
Το χιόνι ένα κομμένο χέρι
Την άρπα το βιολί
Για να μη μας ξεφεύγει τίποτα

Ύστερα θα ξυπνήσουμε
Την όμορφη αποκοιμισμένη
Πίσω απ’ το μαύρο παραπέτασμα
Να μας μιλήσει
Και θα κυλήσουν άστρα από τη φωνή της
Τ όσα άστρα όσες
Συλλαβές θανάτου
Είχε προφέρει στον ύπνο της
Για να φυτρώσουν ξίφη αστραφτερά
Και να καταλυθούν οι δεσμοί

Τέλος θ’ ανάψουμε ξανά
Κόκκινες λάμπες σαν πληγές
Τις πέντε αχτίδες που μου χάρισες
Τα πέντε αγκάθια που σε μάτωσαν
Για να φέξει ό κόσμος όλος μια στιγμή
Για να γίνει κάτασπρος
Όπως ήταν από την αρχή.