Χορεύτριες κόρες εσείς της αλλαγής
Κυλήστε τη ρόδα των θαυμάτων
Χαράξτε έναν κύκλο μαγικό

***

Νύχτα από συραμμένες βλεφαρίδες
Νύχτα βουβή
Όταν σημαίνει πένθιμα η καμπάνα
Του αποτεφρωμένου ονείρου

***

Κάθε βραδιά το χαμόσπιτο
Εγκαταλειμμένο στα δόντια των ανέμων
Στηρίζεται μονάχα στο λυχνάρι τον

***

Τρέξτε καλόγνωμες νεράιδες
‘Ο μοναχικός καβαλάρης
’Αποκοιμήθηκε στην πηγή
Μόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
Προστατεύει τον ύπνο του

***

Το φανάρι του δρόμου
Μετράει κάθε νύχτα
Τις κίτρινες χάντρες
Της φωτορροής του

***

Η σελήνη με τον ασημένιο μανδύα της
Τυλίγει ένα άλογο νεκρό
Πάλι οι πληγές ανοίγουν
Τα κόκκαλα αρχινούν ν’ ασπρίζουν στο κοιμητήρι

Ο καιρός των λουλουδιών έχει τελειώσει

***

Κόκκινο χιόνι
Κόκκινο χιόνι
Στη σκεπή
Στο περιβόλι ανθίζει
Ένα κομμένο χέρι

***

Μαρμαρυγή που παιχνιδίζει
Μέσα σ’ ερείπια
Πουλί σκεπασμένο με στάχτη
Κάτασπρη πάχνη
Που τυλίγει την πηγή
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός της
Πυρπολημένος από φώτα

***

Οι κουρτίνες του καιρού
Κιτρινίζουν
Απ’ την πληγή της θύελλας
Κατρακυλούν
Οπάλινα βλέφαρα
Το φως πιά δεν ανοίγει
Τα λευκά φτερά του
Απομένουν οι λάμπες που χιονίζουν
Όλη τη νύχτα

***

Βεατρίκη σύζευξη των χρωμάτων
Διαφάνεια που έρχεται από πολύ ψηλά
Από το φως τ’ ουρανού
Από την τήξη της χιονοστιβάδας
Απ’ των αγγέλων τη σιωπή
Ανταύγεια σμαραγδένιων νερών
Σε βενετσιάνικο παλάτι

***

Καθώς χαμόγελο στη δύση του
Καθώς φεγγοβολή αργοπορημένη
Το ρόδο σου προσφέρει ακόμα τους ιριδισμούς του
Η άνοιξη την καλημέρα της
Ο ουρανός την πιο γαλάζια τον κόρη
Μα ολοένα ο θάνατος φυσάει
Αμείλικτος ο θάνατος
Φυσάει από παντού

***

Κάποτε το φιλί
Αλλάζει όχθη
Τα χείλη συντρίβονται
Το πρόσωπο επαναλαμβάνεται
Παραμορφωμένο μες στον καθρέφτη
Ωστόσο εκεί στο υπόγειο
Κάτω από μιαν απόκρυφη ρωγμή
Ένας τυφλός συνεχίζει
Την αδυσώπητη μελωδία του

***

Βαθιά συρτάρια από ξύλο παλαιό
Που ευωδιάζουν
Με σκουριασμένες κλειδαριές
Ηχηρά μονάχα από τη σιωπή
Μέσα τους ακτινοβολεί
Η πιο παράξενη μυστική νύχτα

***

Βήματα νεκρών που απομακρύνονται ολοένα
Σώματα πουλιών βαλσαμωμένα
λυπημένα βλέμματα χωρισμένων εραστών

***

’Οργισμένες αχτίδες που διαπερνούν τον ορίζοντα
Ίχνη που αφήνει ο ουρανός
Ύστερα από τη θύελλα
Ύστερα από την τελευταία πτώση
Του αγγέλου

***

Καλοκαίρι χαρά των δέντρων
Είχες από φύλλα που αλλάζουν συνεχώς
Λεύκωμα κόρης είκοσι χρονών
Χρυσό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες

***

Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει διστακτικός
Σα λάμπα που μόλις άναψαν το φιτίλι της
Σαν άλογο φοβισμένο
Που ραντίζει με στάχτες τις πολιτείες