Παραχωμένος μες στ’ ορυχείο
Της αποτρόπαιης αυτής εποχής
Απορρίπτω κάθε ψήγμα χρυσού
Αγαπώ τις πέτρες τη σκουριά
Τα οξειδωμένα παλιοσίδερα
Γυρεύω επίμονα να βρω
Τ’ ολοφώτεινο μάτι ενός λουλουδιού
Μα δεν ανακαλύπτω τίποτα
(Μονάχα οι μέλισσες ανακαλύπτουν ακόμα
Καινούργια λουλούδια)

Όλα πια έχουν παλιώσει
Κι όμως ακόμα καρτερώ
Κι Αμίλητος μες στο κελί μου παραμένω
Κι άλλη δεν έχω δικαιολογία να ζω
Παρά να γράφω ποιήματα

Οι λέξεις είναι τώρα το δικό μου πεπρωμένο