Στην αυλή των θαυμάτων
Της νύχτας ο πυρετός
Κάνει να βλαστήσουν
’Αναρίθμητα μάτια λουλουδιών

Και ξάφνου να φανερωθεί
Η μεγαλοπρέπεια ενός κήπου
Που ποτέ δεν υπήρξε

Ασημένια μπουμπούκια
Σκεπασμένα μ’ ένα πένθιμο τούλι

Λυχνίες που ψυχορραγούν

Σταλαγματιές από αίμα
Που έχουν ανθίσει

Χέρια με ρόδινα γάντια
Που ανασέρνουν από τις πέτρες
Το στυγνό τους χαμόγελο