Λοιπόν δεν είν αστείο να φαντάζεται κανείς
Πως όλα κάποια μέρα θα τελειώσουν
Πως υπάρχουν ωραία σεντούκια
Από πεύκο αρωματισμένο
Που μας προσμένουνε να κοιμηθούμε για πάντα
Μαζί τους κάτω απ’ το χώμα
Πως σμίγοντας το μάτι μας
Me το μάτι του καθρέφτη
Νιώθουμε πόσο γρήγορα έχουμε γεράσει

Και 7τόσο γρήγορα γλιστρούμε
Me? στο άσημένιο του χιόνι
Πως τώρα θα γνωρίσουμε καλύτερα
Τον γαλάζιο θάνατο των εραστών
Τη δυσμική αγωνία των ρόδων
Πως ακόμα μας περισσεύουν
Μερικές μόνο λέξεις αγάπης
Σαν ήχος πένθιμης κωδωνοκρουσίας
λοιπόν δεν είν’ αστείο να φαντάζεται κανείς
Πως κάποια μέρα θα ’χουμε φύγει συ αλήθεια
Δε θα κατέχουμε πια τίποτα σ’ αυτή τη γη
Και θα ’χουμε απ’ όλα τα προνόμιά μας αποξενωθεί