Να ήτανε άραγε του καραβιού το ιστίο
Ή η γοργόνα που θησαύριζε
Τα χρώματα τον δειλινού
Απ’ το βαθύ γαλάζιο ίσαμε το λουλακί
Για να προβάλουν πάλι όλα μαζί
Το άλλο πρωί μες στο λουλούδι;

Μα ίσως να ’τανε μόνο το βλέφαρο
Μιας όμορφης κοπέλας

Κι εγώ γιορτάζω τώρα το χρυσάφι
Ενός ονείρου και της ώχρας