1

Η σιωπή το χιόνι και η πορσελάνη
Πάντα ματώνουνε τις νύχτες του χειμώνα

14

Έστω και μια μονάχα όμορφη κοπέλλα είν’ ικανή
Ν’ αλλάζει τον προσανατολισμό της μέρας

18

Ο ποιητής είναι ταγμένος να φιλά
Όλες τις όμορφες κοιμώμενες του κόσμου

31

Απόκοσμη ομορφιά του ποιητικού λόγου
Γυάλινη υπόκρουση
Που κατάγεται από τη σιωπή
Περίσσευμα της ευφροσύνης των θεών

32

Ο ποιητής τα πράγματα ονομάζοντας
Τα σώζει από το θάνατο

62

Την εφιαλτική τούτη νύκτα με τις άγριες παπαρούνες
θα πρέπει να δρασκελίσω όλα τα βάραθρα
Να ανασυνθέσω με το φως το πρόσωπο της
Το συννεφιασμένο
Από την αχλή του χρόνου.

63

Το αρχαίο μας ειδύλλιο;
Μια χιονισμένη έκπληξη
Κι ένας δαυλός
Που δεν απόμειναν παρά μονάχα
Τ’ αποκαΐδια του

80

Να πλησιάσω πάσχισα τις κορυφές
Εκεί που φλέγεται άφθαρτος ο ουρανός
Το λόγο μου για να εμπλουτίσω
Με το απολλώνειο φως
Και με το ρόδο του Ορφέα

85

Πλήθος άγγελοι πενθηφορούντες
Στροβιλίζονται
Στη χειμαρρώδη πρόσπτωση
Του υετού

87

Μέσα στον στρόβιλο του βαλς
Έγιναν διάφανοι οι χορευτές
Κι εκείνη εξαφανίστηκε
Κάτω από τον αυτοκρατορικό της μανδύα

89

Η Περσεφόνη με την καταχθόνια συνοδεία της
Στολίζει την άνοιξη με αποτρόπαιους σκελετούς
Χαρίζει την ομορφιά της σελήνης
Σε βουβά φαντάσματα

90

Μαβιά η μορφή της κάτω από το χιόνι
Διαιωνίζει μιάν υποχθόνια βλάστηση

107

Άφησε πίσω σου ολόκληρη τη συγκομιδή σου
Και φύγε όπως ήρθες
Με τα χέρια αδειανά
Η αθωότητα μόνο διαρκεί