Μέσ’ απ’ τον στρόβιλο τής παραφοράς μου
Δεν αναδύεται πιά τίποτα
Μόνο ένα όνειρο αθώο
Που διατρέχει τις κόρες των ματιών μου
Τις διεσταλμένες ακόμα
Από του έρωτα την ατροπίνη