Χλωμοί καβαλάρηδες από ίασπι
Που ξεπροβάλλουν ανέπαφοι
Αναμεσ’ απ’ τη καταιγίδα
Κάτασπρα πλήκτρα ή αστραπές
λησμονημένες θύμησες
Από το μοναστήρι της Valdemosa
Παρόμοιες με σταλαγματιές βροχής
Ερημικής υδρορροής
Μπαλάντες και πρελούδια και νυκτωδίες
Ρόδα υπόχροα φυματικά
Καθώς πληγές που τραγουδούν
Μαζούρκες βαρκαρόλες πολωνέζες
Σμαράγδινοι καταρράχτες
Η δάκρυα που αναθάλλουν
Σε κήπους φθινοπωρινούς
Διάχυτη μελαγχολία
Άρωμα εξαίσιο και φως
Που ωστόσο ζωντανεύει
Ακόμα και τα πεθαμένα βλέφαρα
Η ανοίγει τη βεντάλια του έρωτα
Μέσα στο στρόβιλο των βαλς
Πένθιμο εμβατήριο όπου
Η αιωνιότητα καθρεφτίζεται
Και γαληνεύει