Σ’ ένα χρυσαφένιο δάσος διασταυρώθηκαν δυο δρόμοι κι εγώ
Λυπόμουν που δε γινόταν να τους ταξιδέψω και τους δυο,
Γιατί ένας μοναχός ταξιδευτής ήμουν, κι έτσι στάθηκα πολύ καιρό
Και κάτω κοίταζα και τους δυο,
μα κυρίως τον έναν τον πιο άγνωστο τον πιο μακρινό
Ως εκεί που έγερνε και μέσα στα αγριόχορτα χανόταν.
Μα είχε βήματα πολλά που απλωνόταν
Ύστερα κοίταξα τον άλλον, που ήταν εξίσου γητευτής
Καλώντας βήματα να ‘ρθουνε πάνω στο απάτητο χορτάρι επί γης
Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να ‘χει κάνει πίσω.
Κι αμφέβαλλα αν δα μπορούσα να επιστρέφω, να γυρίσω πίσω.
Μα αυτόν το δρόμο πήρα εγώ!
Σε κάποιο τόπο, δα το λέω μετά από χρόνια,
Πως σ’ ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –
Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο, κι αυτό
Έκανε όλη τη διαφορά αιώνια.