Πες πως είσαι ένα λουλούδι
ντελικάτο ευωδιαστό
και φυσούσε ένας αέρας
μ’ ανεξήγητο θυμό

Δε θα έμπαινες στον κόπο
όπως τώρα να ρωτάς
πού να βρω έναν άλλον τόπο
έλα εσύ να με κρατάς

Θα φιλιόσουνε στην τρέλα
δίχως στάλα λογική
να ξεσπόυσε ότι ξεσπάει
κι ίσως νά `σουνα εκεί

Την επόμενη την ώρα
μ’ όλα γύρω ή και χωρίς
αχ αυτό που φτάνει τώρα
ν’ αποφύγεις δεν μπορείς
δεν μπορείς

Χέρι χέρι εσύ που βάφεις
κάθε αυγή τον ουρανό
και τ’ απόγευμα που απλώνει
για σεντόνι δειλινό

Πες πως ήσουν σκαλοπάτι
ένα ασήμαντο σκαλί
λίγο έξω από το παλάτι
ή μια απόμερη αυλή

Δε θα γύρευες να βγαίνες
δε θα ζήλευες να μπεις
για το σχέδιό σου μένεις
στην καρδιά της αστραπής

Χέρι χέρι εσύ που βάφεις
κάθε αυγή τον ουρανό
και τ’ απόγευμα που απλώνει
για σεντόνι δειλινό

Ελα μάθε μου ν’αντέχω
στην ζωή τ’ αληθινό
να λυγίζω να μην έχω
πιο γερό απ’ το τρυφερό