Σ’ ένα κουτί από μετάξι και πορφύρα
μου ’δωσες έναν ασημένιο αναπτήρα
να ’χουνε τα όνειρα πυρσούς
μες στην πλημμύρα

Ο αναπτήρας τώρα πια
στην άδεια θέση σου μιλά
για της αγάπης τη φωτιά που έχει σβήσει
Και διαγράφω απ’ την καρδιά
τα χαραγμένα αρχικά
γιατί ποτέ σου δε με είχες αγαπήσει

Με μια ψυχή μικρού παιδιού και μία μοίρα
εκτεθειμένη στων δακρύων την αλμύρα
έκαψα τις άμυνες μ’ αυτόν
τον αναπτήρα