Λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι
που φεύγεις χωρίς να σκεφτείς,
κι αν χώρια τους δρόμους τραβάμε
εσύ θα ζητήσεις να `ρθεις,
μα τότε μονάχος δε θα `μαι,
λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι

Για στάσου, για στάσου, για στάσου
στο πρωτοτελευταίο σκαλί,
με ποιον πας να φύγεις στοχάσου
και ποιον πας ν’αφήσεις τρελή,
πικρό θα `χεις τέλος φοβάμαι,
λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι.

Αντίο, αντίο, αντίο,
και φύγε να πας όπου θες,
μα κάποιος αν κλάψει απ’ τους δύο
εσύ θα `σαι αυτή που θα κλαις,
πικρό θα `χεις τέλος φοβάμαι,
λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι.