Δεν υπάρχει πια επιστροφή
στενός ο δρόμος
κάποιος με σπρώχνει με μια κουβέντα βιαστική
δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σκεφτώ
με πιάνει τρόμος
γιατί μακριά σου πρέπει να μάθω πια να ζω
Και τώρα πες μου ποιο ξημέρωμα να βρω

Τώρα που στέγνωσε στις φλέβες μου το αίμα
τώρα που λέω τ’όνομά σου και πονάω
τώρα δεν έχω πού να πάω μα στο άδειο σπίτι δε γυρνάω
γιατί κι αυτό θα μου θυμίζει πάλι εσένα
χωρίς εσένα

Δεν υπάρχεις για μένα πουθενά νιώθω χαμένος
σαν μαριονέτα που της κόψαν τα σχοινιά
λες και στάθηκε ο χρόνος μου εκεί εχθρός και ξένος
που με αφήνει πάνω στον τοίχο σαν ρωγμή
Και τώρα πες μου ποιο ξημέρωμα να ’ρθεί

Τώρα που στέγνωσε στις φλέβες μου το αίμα
τώρα που λέω τ’όνομά σου και πονάω
τώρα δεν έχω πού να πάω μα στο άδειο σπίτι δε γυρνάω
γιατί κι αυτό θα μου θυμίζει πάλι εσένα
χωρίς εσένα