Οσο κι ο πόνος να `ν’ σκληρός
γίνεται βάλσαμο ο καιρός
και τις πληγές τις κλείνει
Για μένα η θύμηση θηλιά
κι όλο με σέρνει στα παλιά
που ο καιρός δε σβήνει

Να `ταν και να `ρθει ένας καιρός
και τα παλιά να σβήσω
Και μάτια που τα λάτρεψα
να μην ξαναντικρίσω

Όσο κι αν πάλεψα καιρό
να την ξεχάσω δεν μπορώ
κι η πίκρα μου δε σβήνει
Για μένα η θύμηση γυαλί
κι όλο μου ξύνει μια πληγή
που ο καιρός δεν κλείνει