Είναι ο κόσμος μου μεγάλος κι ελάχιστος
χωράει μυριάδες, μα εγώ δεν μπορώ
κι είν’ της φωτιάς μου ο όρκος σου λέω εκείνος ο αλάθευτος
που με ξεβγάζει απ’ τον υπόλοιπο σωρό.
Φοβάμαι, όμως, που μόνο και πάλι τώρα μ’ αφήνει
και γι’ αυτό ψάχνω γνωστή, ζεστή συντροφιά
μακάρι να `ρθει κι ας φέρει και παράταιρη οδύνη,
μαύρο όνειρο φόντο πίσω απ’ ωραία νυχτιά.
Λοιπόν, τα λόγια μου τα πριν και τα επόμενα,
θα τα φτιάξω μια φορά στο λέω ακόμα ζωή,
μα θα κρυφτώ, μήπως γλιτώσω ξανά απ’ τα γραφόμενα
που μου τα κέρασε η μοίρα ευχή.

Σε ποιο παράξενο κόσμο γυρνάς,
σε ποιο στοιχειό αντίκρυ θεριεύεις,
για ποια ντροπή στα κρυφά τραγουδάς,
ποιο φόβο πάλι με αγάπη παντρεύεις.

Τα λόγια εκείνα που με φέρανε στο δρόμο σου,
τα φυλάω στην πιο κρυφή του μυαλού μου γωνιά.
Μην ξεμακραίνεις, μου `χες δώσει το λόγο σου
κι αν θυμάσαι είναι το ψέμα κακοσημαδιά.
Όπως κάποιοι που λένε τόσο απλή τη ζωή
και σπαταλάνε γι’ αυτήν τα πιο τρελά όνειρά τους,
τη σκορπάω εγώ στης φωτιάς τη φυλή
και χαλάλι αν χαθώ και σε αδιάβατους βάλτους.

Πες μου ποιο κόσμο ( βρήκα ένα κόσμο ).
Πες μου ποια αγάπη ( μια μεγάλη αγάπη ).
Πες μου ποιο φόβο, ποια ντροπή ( στα κρυφά τραγουδάω ).
Ποιον εφιάλτη ( γυρεύω να `ρθει ).
Ποια όμορφη νύχτα ( μια σαν κι αυτή ).
Ποια λόγια, ποια άχρηστη ευχή ( πάνω μου πάλι μαζεύω ).

Ποιον εφιάλτη ικετεύεις να `ρθει
και ποια πανέμορφη νύχτα ζηλεύεις·
σε ποια κρύβεσαι άχρηστη ευχή,
ποια λόγια πάνω σου πάλι μαζεύεις.

Σε ποιο παράξενο κόσμο πάλι μονάχη γυρνάς,
σε ποιο στοιχειό της ζωής πάλι αντίκρυ θεριεύεις,
για ποια ντροπή ξεχασμένη στα κρυφά τραγουδάς,
ποιο ξένο φόβο πάλι με τόση αγάπη παντρεύεις.
Ποιον κουρασμένο εφιάλτη ικετεύεις να `ρθει,
σε ποια πανέμορφη νύχτα χρωστάς και πάλι ζηλεύεις,
σε ποια κρύβεσαι χιλιοειπωμένη κι άχρηστη ευχή,
ποια άδικα λόγια πάνω σου πάλι μαζεύεις.