Στης Σαλαμίνας τα νερά
χάθηκε κόσμος μια φορά
και από τότε στο γιαλό
το κύμα κλαίει με καημό.

Παν’ οι ανθρώποι
στο λασποτόπι
μείναν οι ελπίδες μες τον αφρό
κι όταν βραδιάζει
κάποιος στενάζει
για ένα πατέρα για ένα αδερφό.

Στης Σαλαμίνας τα νερά
χάθηκε η αγάπη μια φορά
και από τότε στη στεριά
ψάχνω να βρω παρηγοριά

Παν οι ανθρώποι
στο λασποτόπι
μείναν οι ελπίδες μες τον αφρό,
πάει κι εκείνη
μέσα στη δίνη
κορμί χαμένο κι αγαπητό.

Θάλασσα σε παρακαλώ
άλλαξε αν θέλεις τον καιρό,
τα περασμένα αναπολώ
και να ξεχάσω δεν μπορώ.