Ήτανε δυο εφοπλιστές
ο Μύρχος κι ο Αρεστεύς
κι απ’ τα καράβια τους όσα καζαντούσαν
αναμετάξυ τους τα κληρονομούσαν
οι δυο μας οι εφοπλιστές
ο Μύριχος κι ο Αριστεύς

Όμως χαθήκανε μια μέρα αντάμα
αλλού το όνειρο κι αλλού το θάμα
άλλοι βολεύτηκαν τρώγαν και πίναν
κι οι πληρωτήδες μας χώμα εγίναν
οι δυο μας οι εφοπλιστές
ο Μύριχος κι ο Αριστεύς

Τέτοια μεγάλη τσιγκουνιά
δεν ξαναείδα στον ντουνιά
Φράγκο δεν άφησαν για την ψυχή τους
μα τα μοιράζονταν αναμεταξύ τους
οι δυο μας οι εφοπλιστές
ο Μύριχος κι ο Αριστεύς