Έχω ακόμα μια εικόνα στα μάτια μου μπροστά
τη βλέπω κι όταν τα `χω κλειστά
Δυο μάτια από μια γυάλινη κούκλα παλιά
με παράξενο ύφος και χρυσαφένια μαλλιά
ακουμπισμένη για χρόνια σ’ ένα ράφι μικρό
μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο πικρό
ν’ αλλάζει χρώμα στον ήλιο, να σκοτεινιάζει το βράδυ
δε μου `χε πάρει κουβέντα, δεν είχε κλέψει ένα χάδι
μισούσα τη γαλήνη, τη σιωπή της,
τον χρόνο που δεν άφηνε σημάδια στη μορφή της
άλλη φορά τη λυπόμουν, δεν ξέρω γιατί
κι άλλοτε ζήλευα το καθαρό της γυαλί
στη μοναξιά μου την κοιτούσα φοβισμένα
κι ένοιωθα ότι ξέρει τα πάντα για μένα
Για καιρό την είχα κρύψει και είχα μια άλλη μαζί μου
δώρο ενός που αγαπούσα στη γιορτή μου
Και όταν τη βρήκα ξανά είχε μια πίκρα στα μάτια
και είχε σπάσει σε πολλά μικρά κομμάτια
Και ρωτάω να μου πεις γιατί είμαι ακόμα θλιμμένη
για μια γυάλινη κούκλα παλιά σπασμένη
Και ρωτάω να μου πεις γιατί η ψυχή μου επιμένει
λες απ’ το ίδιο γυαλί να `μαι κι εγώ φτιαγμένη

Συγχώρα με ψυχή μου αν πρέπει πολύ
που δεν κόλλησα ποτέ τα κομμάτια απ’ το γυαλί
ίσως φοβόμουν, ίσως ντρεπόμουν
και πιο απλά μπορεί να σκεφτόμουν
ότι σπάσαν μαζί της στιγμές κι όνειρά μου
και θ’ αντίκριζα ξανά μπροστά μου
αυτά τα μάτια αγκαλιασμένα απ’ τη σιωπή
ή τούτη τη φορά θα ήθελε κάτι να μου πει
Θα είχε το χαμόγελο εκείνο το πικρό της
και τα μαλλιά ριγμένα στο πλευρό της
ή παντού θα `χε σημάδια απ’ τα κομμάτια τα σπασμένα
και θολά δύο μάτια δακρυσμένα
Μα όπως και να’ ναι φοβάμαι να το κάνω
τα κομμάτια απ’ το γυαλί στα χέρια μου δεν πιάνω
Τ’ αφήνω εκεί όπως τα βρήκα ακριβώς
μακάρι να μπορούσα να κάνω αλλιώς
Το μόνο που ζητάω κι ας τα `χω χαμένα
είναι συγγνώμη κι από `κείνη κι από μένα
Και ρωτάω να μου πεις γιατί η ψυχή μου επιμένει
λες απ’ το ίδιο γυαλί να `μαι κι εγώ φτιαγμένη