Πες μου, χρόνια πολλά, γιατί είναι χρόνια πολλά.
Ας γουστάρεις σαν τρελός κι ας μη νιώθεις καλά
ή κι εσύ που τη βγάζεις μόνο με τα ψαχουλέματα
και στο μυαλό σου φυσάνε μόνο κρύα ρεύματα.
Κακά τα ψέματα κι αν την αλήθεια αντέχεις
βγες και πες ό,τι σε είδα πρώτο να τρέχεις
ή σ’ έχω ακούσει πολλές φορές να λειώνεις στη συγγνώμη,
εκτός αν έχεις απ’ τη μνήμη σου αντίθετη γνώμη.
Πες μου, χρόνια πολλά κι εσύ άδειο κουφάρι,
χρωστάς κι εσύ σ’ αυτόν που άκουσες πρώτο να ραπάρει.
Μ’ εξιτάρει που τόσα χρόνια κρυφακούς
κι ας έχει παλίρροια ο καϋμένος σου νους.
Μπαινοβγαίνει η αγάπη, μπαινοβγαίνει το μίσος
ή έχει σφηνώσει στο μυαλό σου ένας μύθος.
Ίσως· και στέκεις γαντζωμένος ή απλά αποκομμένος,
ένας έφηβος πάντα αφηρημένος·
ή είσαι απλά σαν σπιρτόξυλο στα χέρια ενός βλάκα
που θα σ’ ανάψει για πλάκα άκου μια ατάκα...
Πες μου, χρόνια πολλά, κανείς δε τα στερείται·
μοναχά όποιος τα όμορφα κρύβει κι αρνείται
να το βουλώνει έστω κι απρόθυμα μπροστά στα σπουδαία,
κάθε όνειρο μονάκριβο κι απρόσμενη ιδέα.
Γι’ αυτό με όλη αυτή τη μπόχα και τα πάντα θολά
βλέπω άλλα τόσα μπροστά μας, πες μου χρόνια πολλά.

Κάθε βρωμικο και βλακομουδιασμένο στόμα
με μισεί που αντέχω και ραπάρω ακόμα
κι όσοι πήραν λίγο γεύση και κλέψανε χρώμα
για το low bap είναι ξένοι ακόμα.

Πάνω που φανταζόσουν ποιητικό οργασμό
έχεις τέσσερα λεπτά για τοξικό θηλασμό,
για να μη βγεις και τελείως απ’ το πρόγραμμα,
πιες μονοκοπανιά αυτό το μπολιασμένο ακρόαμα.
Πιες, πιες, θες δε θες, πιες.
γλύψε το αίμα απ’ τις δικές σου πληγές.
Με τα βρωμικα σου χνότα, λυράτη κότα,
πες μου, χρόνια πολλά, όπως και πρώτα.
Αν ξέχασες, ρώτα, τα θυμούνται αυτοί που πρέπει,
αυτοί που στέκονται στην πυροκάμωτη σκέπη
απ’ την αρχή και θα το πάνε όσο πάει,
έστω κι ένας να ’ χει μείνει ν’ αγαπάει.
Έστω κι ένας· σε τρομάζει αυτή η φράση.
Ήθελες κρέας πολύ μες στη δικιά σου βράση.
Σ’ έχει σπρώξει η ζωή, σ’ έχει ξεχάσει.
Με του low bap τη σκούπα στου hip hop το φαράσι.

Κι όσοι πατάνε και γλεντάνε στου hip hop το πτώμα
το ίδιο θα φάνε σκουληκιασμένο χώμα.
Εικοσιπέντε χρόνια μέσα στου Hip Hop το δώμα,
δε μ’ έπιασε ποτέ τόσο μεγάλη βρωμα.