Αν με ρωτάς για τη ζωή
Δεν έχω νέα
Ό,τι κατάφερα να δω
Πίσω απ’ το τζάμι
Απ’ τις αγάπες μου έζησα
Την τελευταία
Κι έκανα φίλο μου καλό
Ένα μακρύ ποτάμι

Τις μνήμες μου έδειχνε
Μου μάθαινε το χρόνο
Κι από των βάλτων τα νερά
Πώς να ξεφεύγω
Ο μόνος τρόπος το μυαλό μου
Να γλιτώνω
Μια να έρχομαι, να έρχομαι
Και δυο να φεύγω

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
Και της καρδιάς την πεινασμένη τη φωτιά
Όλες οι μοίρες μου μού λέγανε τα ίδια
Κι όλες οι μνήμες μου κοιτούσαν στο βοριά

Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...
Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...
Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...
Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...

Φεύγαν τα χρόνια
Μα μου αφήναν το θυμό τους
Μα ο ουρανός ήτανε πάντα
Γαλανός
Πόσα απογεύματα με πήραν
Στο λαιμό τους
Πως βγήκα απ’ όλα, σκέψου,
Απ’ όλα ζωντανός

Τώρα γυρίζω για να κάνω
Αυτό που πρέπει
Και μ’ όσες πέτρες μου αφήσαν
Οι βροχές
Θα φτιάξω σπίτι μόνο Θάλασσα
Να βλέπει
Και στα παράθυρα του μόνο ξύλα
Από κουπαστές

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
Και της καρδιάς την πεινασμένη τη φωτιά
Όλες οι μοίρες μου μου λέγανε τα ίδια
Κι όλα τα σπίτια μου κοιτούσαν στο βοριά

Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...
Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...
Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...
Ζητούσα τα μεγάλα, τα μεγάλα, τα μεγάλα τα κυνήγια...