Εσύ μονάχη,
σαν τσακισμένο στάχυ
στα μπαρ, στα καφενεία
βλαστημάς την κοινωνία

Εγώ μονάχος,
σαν ραγισμένος βράχος
το βράδυ αυτό το γκρίζο
την ψυχή μου δεν ορίζω

Εσύ σταγόνα
στα δόντια του κυκλώνα
ζητάς αραξοβόλι
στη χαμένη τούτη πόλη

Εγώ σημαία
σε μαύρη προκυμαία
το πέλαγο αντικρίζω
σε φωνάζω και δακρύζω

Κυρά του κόσμου
το χέρι δώσ’ μου
να περπατήσουμε μαζί στην ερημιά
Κυρά του κόσμου
γίνε το φως μου
μέσα στη λάσπη, μέσα στη βρομιά...