Ράβε, κόβε, ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει·
φάε, πιες και πλήρωνε του ρολογιού σου οι χτύποι
δε σώνονται, χρεώνονται, μη σκας και μην αγχώνεσαι.
Να βρεις την άκρη στη ζωή, η μέση σου θα πόνεσε.
Χώρεσε τι δε χώρεσε φόρεσε, έξω το `ριξε,
φόβος ήτανε, πέρασε, τα καλοβόλεψε
κουτσά στραβά κι ανάποδα, αγχωτικά κι αδιάκοπα
έδεσες κόμπο άσκοπα, ασήμαντα κι ανάθεμα.
Μάθημα πρώτο, το αφόρητο χνότο
ράβεις με χοντρή κλωστή και χιαστί τσιρότο.
Τρέφεις μ’ αίμα και κόπο τσιμπούρι στον κόρφο,
στ’ απόνερα πνίγεις το κρυφόνειρο το νόθο.
Και νιώθω τη ντροπή σου, το τρακ στη φωνή σου.
Με το ένα, με το δύο, με το τρία δική σου
η σκηνή και το έργο, αρχή, μέση και τέλος,
στο άψε σβήσε ζήσε, γέρνα και τέλος.

Αν τις σκιές ζηλεύεις που είναι δέκα οριές,
στάσου μακριά από μένα και πήγαινε όπου θες.
Αν τις ανάσες κλέβεις κι αλλού βάζεις φωτιές,
μείνε με τα κλεμμένα και πέθανε όπως θες.

Συγχώρα και τη γνώμη μου, άκου καλά και σώνει μου,
θα κάψει η φλόγα τα φτερά της ομορφιάς παγόνι μου,
αν τη σκια ζηλεύεις που έχει οχτώ ζωές
και φτάνει στο κεφάλι μου ίσαμε δέκα οριές.
Αχνίζει η στάχτη, το πικρό μου το στόμα,
τόσα χρόνια σου πήρε, δε μ’ έχεις μάθει ακόμα.
Απ’ το `να στ’ άλλο λημέρι με το σταυρό σου στο χέρι,
αθώο περιστέρι· ποιος στ’ αλήθεια να ξέρει
Τρέμεις μη παραπέσει λάθος πράξη και λέξη
και δε σπέρνεις ποτέ σου μήπως τάχα δε βρέξει.
Ζηλεύεις το φως που ποτέ δε ρωτάει,
αυθαίρετα σ’ αγγίζει και τον ίσκιο σου μετράει.
Θέλεις πάση θυσία κάτι μεγάλο να γίνεις.
Κλέβεις ανάσες και σε βάζο τις κλείνεις.
Συμπεθεριάζεις με τη μοίρα, τρως και κουφέτα,
το μυαλό σου το ρηχό βυθομετράω με φουρκέτα.
Τα όνειρά σου υφαίνει μια αράχνη πρωτάρα,
τα κλεμμένα σου βάζεις σαν μυρμήγκι στη μπάντα.
Όλο λόγια λόγια λες, κι όλο τίποτα δε λες.
Στάσου μακριά από μένα, πήγαινε όπου θες, όπως θες.