Βαριά μου τύχανε και θρέφτηκα μ’ άρρωστο μπόλι,
έφαγα κλάδεμα στης άνοιξης την πρώτη σκόλη,
έγυρα βάρυνα κατάρες και ευχές σωρό
σα μυρμηγκιά γητεμένη μ’ αίμα από νεφρό.
Τα όνειρα τέλειωναν πριν τα παραμίλητά μου
και ό,τι σκότωνα, μεγάλωνε κοντά μου.
Τα όμορφα που είπα απλά τα φαντάστηκα
κι αυτά που είδα δυστυχώς τα μοιράστηκα.
Ψέμα που ζήλεψε να ζήσει στην αλήθεια πλάι.
Αυτή να αισθάνεται και εκείνο μόνο να μιλάει,
για όλα τ’ ανύπαρκτα, τα πλουσιογερασμένα·
άστα είναι αθάνατα, μα άσε και μένα.
Άσε με μένα, να μ’ αρνηθώ.
Άσε με μένα κι ίσως μπορεί να γεννηθώ.
Βαριά μου τύχανε, έφταιξες ψεύτη,
βαριά μου τύχανε σε χρόνο κλέφτη.