Άλλοι λερώνουνε τοίχους εγώ στολίζω με ήχους
τις νεόπλουτες ψυχές σας τις γαμάω με στίχους
δεν καβαλάω σανίδες εγώ δεν πάω στα βουνά
εγώ δε θέλω μια σέλα να μου χτυπάει τ’ αχαμνά.
Εγώ δε βάζω σκουφάκια κι ακριβά ρε μπλουζάκια
εγώ δεν κάνω παρέα με rapper μοντελάκια
δεν πίνω κι απ’ τ’ άλλα αλήθεια λέω ρε κουφάλα
αυτά για όλους εσάς παιχνίδια μεγάλα.
Πήγα στην Κύπρο φαντάρος τώρα δουλεύω στον τόρνο
γιατί δε παίρνω χαμπάρι δε μασάω απ’ τον πόνο
έχω στο αίμα μου γρέζια και στα χέρια μουτζούρα
εγώ τα λίγα όνειρά μου δε τα πετάω στη σαβούρα.
Δε μου πληρώσαν σχολειά, δε μου φτιάξαν δουλειά
δε με χτενίσανε ποτέ γι’ αυτό ξυρίζω τα μαλλιά
δε μου βάλανε μέσο στα μαλακά εγώ να πέσω
δε με στείλαν στο DEERE να σπουδάσω ν’ αρέσω.
Ούτε μου πήρανε αμάξι για να τους φέρομαι εντάξει
κι όλα ευτυχώς, γιατί μπορεί να είχα αλλάξει
και να `μοιαζα σκατόφλωρε σε σένα
μπορεί και στ’ άλλα τριγύρω σου τα καλομαθημένα.
Ναι, στο σκοτάδι ψηθήκαμε όλοι εμείς,
ενώ εσύ διάλεξες τη μέρα να κρυφτείς
έκανες rap για μένα έχεις κι απωθημένα
αδερφές και παλληκάρια γίναμε ένα.
Μα δε γαμιέται όλοι τρελοί λένε σ’ αυτή τη χώρα
πως τα λόγια κι η πουστιά είναι μονάχα μπόρα
που θα περάσει κι ας μας γεράσει
εμείς θα ζούμε να τη δούμε να κοπάσει.
Γιατί κάποτε η μιζέρια θα ξεράσει τους φελλούς
ναι κι έχουμε πολλούς
μα τι με νοιάζει πως την πάτησα ξανά
εγώ θα έπρεπε να λέω μόνο για τα σκοτεινά.
Αυτά που βλέπω κι αυτά που ζω τόσο καιρό
γιατί είμαι μέσα στο χορό
με την πουτάνα τη ζωή χορεύω πάντα αγκαλιά
έτσι έχω μάθει να το κάνω από παλιά.
Εγώ στα πόδια της δεν πέφτω δεν την παρακαλάω
εγώ μονάχα τη γαμάω και γελάω
με κάθε πούστη απ’ αυτούς που πέφτουν τόσο χαμηλά
για να δουν λίγο τον κώλο τους ψηλά.
Εδώ είναι πάντα σκοτεινά.