Ένας τρελός κυνήγησε τα χρόνια μου τα πρώτα μια φορά.
Τα βήματά του άκουγα πίσω μου μεγάλα και μικρά,
νύχτα και μέρα, σ’ ύπνο και ξύπνο, παραπέρα
σ’ αγκαλιά, σε μοναξιά, μακριά απ’ το φως και τον αέρα.
Παντού, χνάρια τρελού
στου νου τα τετραπέρατα, τα ξένοιαστα κι αλλού.
Που να κρυφτώ να μη με βρει, μη μ’ ακούσει, μη με δει
Ράβει στην πέτσα μου τρέλα, ψιλό γαζί
με μια κλωστούλα φαντεζί, τσαλακωμένο φόντο γκρι.
Κρατάει δροσιά και χαρά σπαρταριστή.
Μου φέρνει ζάλη κι η λογική μου σπατάλη.
Χρεώνομαι ακριβά τη μια στιγμή πίσω από την άλλη.
Με πείσμα βερεσέ, με τις ατάκες του κομπλέ,
φέρνει μια ιδέα ο τρελός, ο λιποτάχτης του ποτέ.
Μαζεύει "ναι", ρίχνει στο κόρφο αλάτι,
δάγκωσε τ’ όνειρο και μένα έλειπε ολόκληρο κομμάτι.

Νύχτα και μέρα, παραπέρα και παντού,
στ’ απόμερα, στ’ απάτητα του κόσμου,
μέτρα, όλα τα ονείρατα μέτρα
κι από τη τρέλα σου δος μου.
Νύχτα και μέρα, πάρε ξοπίσω τον ήλιο
που ζεσταίνει τον ξένοιαστο νου.
Βάλε σημάδι στο διάβα, ξεκίνα,
με κυκλώσανε χνάρια τρελού.

Όνειρο ξένο και τρελό στ’ απειροπλάσιο·
πνεύμα ατόφιο, παλαβό, ταξίδι μου θαυμάσιο,
σημάδι βάλε στο διάβα και προχώρα αγάντα.
Δεν ξεχνάω έτσι απλά, θα σε χρωστάω για πάντα
σ’ έναν φευγάτο που με βλέπει, δε μ’ αφήνει μόνη,
στο μυαλό μου όταν αρπάζονται αγγέλοι δαιμόνοι,
στοιχειά που παίζουνε και μαυροφέρνουνε,
με λόγια ασκητικά νοικοκυρεύουνε
τη ψυχή μου, τη φωνή μου, το μαράζι, το κελί μου·
με λιγώνουν, με γειώνουν, μα έχω τρέλα μαζί μου,
γεμάτες τσέπες με κρίματα, πείσματα, αινίγματα,
τρίμματα από το παρελθόν, θαυμαστικά, προσχήματα.
Γι’ αυτό και ξέρω τώρα πια τι θα σου πω·
χέρι τυφλού, χέρι τρελού μου δείχνει την οδό.
Είχα κι εγώ απ’ την αρχή το ίδιο αίμα αυτό,
μα για όσα είπες κι όσα θύμισες, όλα, σ’ ευχαριστώ.