Απόψε ο δρόμος σκοτεινός,
φαρμάκι στάζει ο ουρανός,
κι εσύ που πια δε μ’ αγαπάς
πού πας;

Γιατί διαλέγεις το κενό,
του κόσμου τον ωκεανό;
Χωρίς πυξίδα ξεκινάς.
Πού πάς;

Πού πας και τρέμω μη χαθείς,
ο κόσμος ξένος κι απαθής,
κι αν μες στο πλήθος φοβηθείς,
να ’ρθείς.
Να ’ρθείς κοντά μου να κρυφτείς,
εγώ δεν είμαι εγωιστής,
πριν κλείσει ο δρόμος και χαθείς
να ’ρθείς.

Απόψε η νύχτα είναι θολή
κι η αγάπη τρέμει στο σκαλί
κι εσύ περνάς και την πατάς.
Πού πας;

Δε θέλω να με λυπηθείς,
μα τρέμω μήπως πληγωθείς.
Παιδί που τ’ όνειρο ζητάς,
πού πας;