Μου λες πως μοιάζω κάποτε με μια παλιά σου αγάπη
που άγιασε μες στη σιωπή προτού να σταυρωθεί,
πως έχω από το φέρσιμο κι απ’ τη ματιά της κάτι
και στάθηκε στο χωρισμό σαν όρθιο σπαθί.

Πάντα στην ίδια θέση
πάντα στο ίδιο καφενείο
κοιτάς το μέλλον πάντα σ’ ένα πικρό κενό.
Πάντα ταξίδια βλέπεις
πάντα μακριά απ’ την Αθήνα
και πίσω απ’ την κουρτίνα στο ίδιο σκηνικό.

Μου λες το ρόλο που αγαπώ να σου τον ψιθυρίζω
σαν κάποιους πρωταγωνιστές απάνω στη σκηνή
και την αγάπη μου κρυφά να σου τη μεταγγίζω
σαν αίμα και σαν όνειρο και σαν μια μουσική.