Στο ίδιο πάντα καφενείο,
στην ίδια θέση σε κοιτώ
και λες πως είσαι στο θρανίο
με το βιβλίο σου κλειστό.

Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.

Στο ίδιο πάντα καφενείο,
στη συνοικία, στο στενό,
κρατάει πολύ αυτό τ’ αστείο
κοντά σου χρόνια να γερνώ.

Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.