Είκοσι χρόνια μάνα μου
λείπω από κοντά σου
από παιδί δεκά χρονών
που μ’ είχες αγκαλιά σου

Μες τα καΐκια μάνα μου
ναυτόπουλο δουλεύω
και με ς τη μαύρη θάλασσα
την τύχη μου γυρεύω

Την τύχη μου μανούλα μου
την βρήκα σ’ ενα κύμα
που μ’ άρπαξε και μ’ άνοιξε
πολύ βαθιά το μνήμα

Έτσι `τανε μανούλα μου
γραφτό μου γαι να πάω
τη θάλασσα την αλμηρή
γυναίκα μου να κάνω

Γειάσου σαμιώτη με τα παραπονιάρικα τραγουδάκια σου

Η θάλασσα μανούλα μου
μου άνοιξε το μνήμα
στην άμμο στην ακρογιαλιά
να με χτυπά το κύμα

Μανά γλυκιά μανούλα μου
μην έχεις πια ελπίδα
πως θα με δεις στο σπίτι μας
και στην γλυκιά πατρίδα