Είπα να γράψω της ζωής μου το βιβλίο
να ξεδιπλώσω την καρδιά μου στο χαρτί
στα δεκαπέντε μου μπαρκάρω σε ένα πλοίο
με τον πατέρα μου μαζί
Δούλευε η μάνα μου μακριά στην Γερμανία
τότε που το έσκασα και βγήκα στην στεριά
μόνος μου βρέθηκα στου κόσμου τη μανία
σε βενζινάδικο δουλειά
ύπνος σε χάρτινα κουτιά
Με πήγε κόντρα της ζωής το πεπρωμένο
δεν βρήκα ήλιο και αγκαλιά να ζεσταθώ
εξώσεις, φτώχεια και ένα σπίτι διαλυμένο
δεν είχα τόπο να σταθώ

Και με το, αχ, μεγάλωνα του Καζαντζίδη
κι όπως αυτός στο βλέμμα κουβαλάει την ξενιτιά
έτσι κι εγώ τον πόνο μου τον έκανα ταξίδι κι αυτό το, αχ,
ακόμα μου θολώνει τη ματιά

Τα χρόνια φύγαν από τη μια στιγμή στην άλλη
δυο γάμους έχω κι από τον πρώτο δυο παιδιά
ένιωσα πίκρα από τον δεύτερο μεγάλη μα θέλω να ξεχάσω πια
Σκληρά της μοίρας με χτυπούσε το μαστίγιο
και παραλίγο να μου πάρει την ζωή
σε μια κιθάρα όμως βρήκα καταφύγιο
και σε έναν έρωτα πνοή, στη μοναξιά αναπνοή

Και με το, αχ, μεγάλωνα του Καζαντζίδη
κι όπως αυτός στο βλέμμα κουβαλάει την ξενιτιά
έτσι κι εγώ τον πόνο μου τον έκανα ταξίδι κι αυτό το, αχ,
ακόμα μου θολώνει τη ματιά

Του κόσμου το άδικο το έμαθα μια και έξω
κι ας έχω βγάλει μόνο το δημοτικό
Μα βρήκα δύναμη ζωή να σε αντέξω
μαζί με εσένα κι όσους μου έκαναν κακό
γιατί έχω μάθει να συγχωρώ

Και με το, αχ, μεγάλωνα του Καζαντζίδη
κι όπως αυτός στο βλέμμα κουβαλάει την ξενιτιά
έτσι κι εγώ τον πόνο μου τον έκανα ταξίδι κι αυτό το, αχ,
ακόμα μου θολώνει τη ματιά