Δεν προλαβαίνουνε να ρθουν και τους την πέφτουνε
δεν προλαβαίνουνε να πούνε τ’ όνομά τους
και τους φορτώνουν ξαφνικά όλη την τρέλα τους
και τους φορτώνουνε τα άγρια όνειρά τους
και αγριεύουνε σιγά σιγά τα μάτια τους
και αγριεύει λίγο λίγο η καρδιά τους

Και ο καιρός κυλάει δύσκολα κι αργά
και μεγαλώνουνε αργά με χίλια ζόρια
κρυφοκοιτάζοντας με φόβο τον πατέρα
που κάθε βράδυ τους "κλέβει" τη μαμά
ώσπου μια μέρα μεγαλώνουν ξαφνικά
θέλουν δε θέλουν μεγαλώνουν τελικά
τα φοβισμένα αγόρια, τα φοβισμένα αγόρια

Και μια ζωή χρωστάνε γενικά
και σε θεούς και σε διαβόλους
και στον κάθε κερατά
και στα παιδιά και στη γυναίκα
και στην πατρίδα προπαντώς
και φυσικά και φυσικά στ’ αφεντικά
χρωστάνε σ’ όλους, χρωστάνε σ’ όλους γενικά...

Μητέρα, συγγνώμη που δεν παντρεύτηκα εσένα
ήταν το μόνο που δε θ’ άντεχε ο μπαμπάς αυτό
Πατέρα, συγγνώμη που δεν έγινα σπουδαίος
κι ας μ’ ήθελες τουλάχιστον πρωθυπουργό

Πατρίδα, συγγνώμη που δε σκότωσα για σένα
συγγνώμη που δεν πήγα στο στρατό
Πατρίδα, συγγνώμη που δε σκοτώθηκα για σένα
με πρώτη ευκαιρία θα κάνω ό,τι μπορώ
με πρώτη ευκαιρία, με πρώτη ευκαιρία, με πρώτη ευκαιρία
θα κάνω ό,τι μπορώ